Verhalen & Sketches

Soms droom ik dat ik de beheerder ben van een buurtpreventie whatsapp groep. Dit op facebook plaats onder mijn beroep en advertenties krijg over zelfverdedigingsfluitjes. Dat ik een top fan ben op de pagina van de wijkagent. Petities start voor het aanleggen van verkeersdrempels in de straat, pleit voor gezamenlijk schone vensterbanken.

Ik vroeg mij af, terwijl ik afgekeken de som opgeteld zag worden bij Lisanne, toen het mooiste meisje, nu een dertien-in-een-dozijn-moeder, of er voor schaamluiskammetjes zijn? Het was een warme zomerdag. Iedereen deed liever softbal toen de meester mij vroeg, want ik droeg de eer van jarig zijn als een scoutinguniform vol insignes. Of gym binnen of gym buiten? Ik zag mijzelf naakt, trots en behaard mijn puberplasser wassen naderhand, nonchalant een flinke vent met schaamluisloos, schaampluis, dus koos ik voor binnen zodat ik mijn pruik pronken kon. Of er voor schaamluis kammetjes zijn? Kan ik mij nog steeds niet voor de geest halen hoe, je van een koloniepony en platjes in je paardenstaart een reis maakt naar een navelbaard?

Urban legend spreekt over de Dodo, als de domste vogel uit de geschiedenis. Simpelweg omdat deze zichzelf, tot aan het laatste exemplaar, heeft op laten eten door mensen. De dodo had geen natuurlijke vijanden voordat de kolonisten voet aan land zette op Mauritius. Deze plompe dikke plofkip, die klaarblijkelijk tot de duivensoort behoorde, was door de eeuwen heen zijn vermogen om te vliegen verloren. Gewoon omdat elk beest afzonderlijk besloot, dat dit niet meer nodig was. Daarom dacht evolutie: “Als jullie zo graag willen lopen, dan laten we dat vliegen toch gewoon achterwegen”. Maar echt lopen deden ze ook niet. Dus beperkte mobiliteit en een weggestorven instinkt voor gevaar, maakte dat deze vogel zich gewoon op zijn gemak liet uitsterven. Alsof je bloemen plukt, zo plukje je de Dodo van zijn nest af.

Het uitje van de week dient zich aan. Opgewonden ruim ik gehaast op want zo dadelijk komt mijn buurvrouw iets bij mij printen. Het is pas 9 uur in de ochtend. Ik zeg het huurcontract met mijn pyjama op, leg mijn joint aan de kant en sluit 20 tabbladen Pornhub af.  Ik ontmoet de vreemdeling nog even in de spiegel en zeg dat hij zijn baard moet snoeien, tanden moet bleken en… misschien even wassen ook. De sensatie van een spijkerbroek en een overhemd aan mijn lijf herinneren mij aan de vergeten tijd voor de crisis. Het voelt goed om weer een glimp op te mogen vangen van het leven dat ooit was. Vereenzaamd, gedissocieerd, vervreemd en ontheemd zoek ik naar mijn decorum onder het stof, etiketten, sociale codes, er was iets met een anderhalve meter toch? Vroeger gaven we elkaar een hand en 3 kussen op de wang of was het 1 op de mond? Ik weet het niet meer.

Beste ego. Hierbij bied ik u mijn ontslag aan. Na 30 jaar misplaatste trouwe dienst, heb ik besloten dat het tijd wordt, dat onze wegen scheiden. Jarenlang heb ik mijn vertrouwen blind in u gevestigd. Heeft recent zelfonderzoek er echter toe geleid, dat ik tot inzicht gekomen ben, dat onze verbintenis al die tijd alleen maar is uitgegaan van uw overleving, terwijl u mij liet geloven, tevens ook beloofde, dat als u de leiding zou nemen, alles in het belang van mij zou zijn.

Maandag avond, rot weer dus sloffen en neerploffen op de bank. Het is al donker buiten, pas half 6. Ik lees een boek; ‘minder boeken lezen’ is de titel. Niet dat ik überhaupt veel lees, daarom eigenlijk. Men zegt, dat men… wat zegt men eigenlijk? Ik zoek het even op voordat ik maar wat uitkraam. Aha men zegt dat veel lezen voorkomt dat je maar wat uitkraamt. Dus ik lees  1 boek, dat mij moet helpen om zonder andere boeken voorbarig te zijn. Ik ben voorbarig in geloven dat dit mij gaat helpen.

‘Deze schade is in behandeling bij…’ is de tekst die afgedrukt staat op een sticker die geplakt zit op de dubbelgevouwen lantarenpaal langs het fietspad. Dit lees ik telkens wanneer ik hier langs kom. Ik kan de sticker uit mijn hoofd omschrijven wat hij zit er al 8 maanden. De kleur is HTML FFD700 geel, met gewoon zwart en witte vlakken. Het grijs kon ik niet met duidelijke tint beschrijven. De tekst is van het lettertype ‘Notes TF’ en er staat een telefoon nummer bij wat ik kan bellen als ik informatie wil. Ik neem aan dat ze bedoelen over de lantarenpaal, niet de toeristische bezichtigheden op de route naar de sportschool. Maar dat kun je nooit zeker weten.

Afgezonderde man zoekt genegenheid. Moeite met kwetsbaar opstellen en zenuwachtig zal ik mijn best doen het niet zo te laten lijken. Ik praat druk en beweeg veel, maak grappen en ik doe raar. Intens aankijken en opgaan in je energie wordt afgewisseld met toiletbezoeken waar ik ademhalingsoefeningen doe om acute indrukken te verwerken. Gefocust naar je teruglopen, stoot ik dingen om, fuck up my swag* en ben ik mijn verse heropeningszin vergeten. Ik doe waarschijnlijk een objectief analytische uitspraak over je uiterlijk, dat op wonderbaarlijke wijze een vergelijking maakt tussen je prachtige ogen en een naaktslak. Ik ga zitten en ratel vervolgens een verhaal op over de nacho chips die op tafel staat. Dat deze gemaakt zijn van mais en in 1943 voor het eerst als gerecht worden bereid door de Mexicaanse kok ‘Ignacio Anaya’ en dat ‘Nacho’ zijn bijnaam was. De lijst met ingrediënten bespaar ik je, want ik schat je intelligentie hoog genoeg in om de smaken zelf te traceren in het gerecht… dus ik lul verder over waar deze amigo geboren is, waar hij werkte, ik geef een signalement, als je mij subtiel probeert te onderbreken omdat jij naar de WC moet. 

Ik word wakker, voor de wekker door boren en bekertjes koffie op mijn vensterbank voor het raam. Een stofwolk van, ‘kan nooit gezond zijn’, vind sierlijk zijn weg door een kier die bedoeld is voor frisse lucht. Ik hoor gelach en gestommel, ik kan niet lachen maar vervloek ze grijzend terwijl ik het rolluik omhoog doe. Ik draai mij om. Mijn mondhoeken dalen 3 centimeter, mijn tanden moeten wat om in te bijten krijgen, maar havermout is niet echt een agressie bestendige maaltijd. Misschien geeft het energie om straks te ontladen in de sportschool. Ik app mijn boven buurvrouw of we samen kunnen huilen. Ze maakt zich zorgen en vraagt wat er is. Ik zeg uit mijn oren te bloeden waarop ze vraagt een ambulance te moeten bellen. Ik snap haar vraag maar vind het raar dat ze mij niet begrijpt. Ik oefen de laatste tijd met metaforen en gezegden. Cynisme blijft een grappig dingetje. Ik leg uit dat ik last heb van het geluid en dat ik troost bij haar zoek. Zij heeft het beter bekeken, want ze slaapt ergens anders. Er word aangeboden om op haar appartement te slapen. Ik vind het een vreemd aanbod aangezien ze boven mij woont dus het aantal decibel herrie hierom niet minder zal zijn. Er volgt een knipogende emoticon…  Ze bedoelde het cynisch.