Soms droom ik dat ik de beheerder ben van een buurtpreventie whatsapp groep. Dit op facebook plaats onder mijn beroep en advertenties krijg over zelfverdedigingsfluitjes. Dat ik een top fan ben op de pagina van de wijkagent. Petities start voor het aanleggen van verkeersdrempels in de straat, pleit voor gezamenlijk schone vensterbanken.
Ik droom soms dat ik een bij elkaar passend ANWB setje draag, een montuurloos lichtgewicht flexibel brilletje met ovale glazen en sandalen onder witte wattenstaafje. Dat iedereen weet dat ‘dit’ mijn parkeerplek is en vriendelijk mijn buurvrouw uitnodig als ze dit vergeet. Dat ik haar met oprechte interesse vraag of ze last heeft van haar verzakte baarmoeder en hierom minder ver kan lopen. Ik wens haar het aller beste.
Soms droom ik dat ik de enige beheerder ben van een sleutel die het notificatiebord achter plexiglas opent in de gezamenlijke ruimte. Al mijn vrienden laat weten, in keurig cursief getypte rode woorden, dat er geen dingen in de hal mogen staan vanwege brandgevaar, honden aan de lijn moeten, roken doe je buiten het liefst niet voor de deur, dat er niet met ballen gespeeld mag worden tussen auto’s en of iedereen graag naar de nieuwjaarborrel komt, want er is een verassing.
Ik droom soms dat ik de verassing ben. Iedereen het beste toewens in een speech waarin ik Tineke naar voren roep en deel met iedereen dat we rekening moeten houden met haar verzakte baarmoeder. Namens allemaal overhandig ik een ergonomisch zitkussen, bijgeleverd twee kortingsbonnen voor Tenalady.
Soms droom ik dat ik droom dat Tineke heet. In een levendige buurpreventie whatsappgroep zit. Gister tweeënveertig, vandaag achtenzestig openstaande nog te lezen berichten. Tweeënzestig door de beheerder zelf. Het stonk weer naar rook, we vermoeden iemand. Twee honden liepen los. Wie in hemelsnaam de voetbal uitgevonden heeft, nummer achtien moeten we in de gate houden want zijn rolluiken zijn dicht. De wijkagent adviseert zelfverdedigingsfluitjes, piet gaat op vakantie morgen. De rest zijn nieuwjaarsborrel foto’s voornamelijk veel vingertopjes, onscherpe oliebollen en veel onbedoeld perfect getimede scheve gezichten. Tot slot vier video’s van drie, twaalf en twee seconde. Eén video van twintig minuten waarin Tineke even in het zonnetje werd gezet.
Ik droom soms dat ik applaus krijg. Thuis op de bank zit, voldaan in mijn satijn blauw en wit gestreepte peignoir met bijpassend volwassen romper. Trots een zelf gebrand Dvd’tje opzet met keurig cursief geschreven rode woorden “Applaus voor mij”. Waarom zou ik het niet waard zijn? Met precies 2 handjes afgemeten Oriental nootjes en een kopje rooijbos met 4 klontjes suiker, oriënteer ik mij op een nieuwe auto. Ik twijfel nog tussen een Dacia Sandero Cabrio en een Daihatsu Copen GT Roadster. Bij de filteropties tik ik in dat ik lichtmetalen velgen wil, ik druk op ‘overige kleuren’ want magenta is mijn lievelingskleur.
Soms droom ik dat ik Stein heet met een kort ei. Dat ik dan droom dat dat ik droom dat ik geen Stein ben maar de buurman die deze woorden schrijft en dat ik uitgenodigd word bij mij op de koffie. Dat ik mij dankbaar ben voor de regels die ik nog even toelicht als hij ze vergeet. Ik wens dan zo intens dat ik hem kan helpen in alles waarin hij tekortschiet, maar dat neem ik hem niet kwalijk. Hij gaat ook niet naar de kerk net als ik.
Ben ik wakker, dan heet ik Ruben en ik ben blij dat ik mij ben. Ik heb niks voor elkaar toch ook niet niets voor elkaar, ik heb dit gemaakt, lees het voor en meer kous kan ik niet afdoen. Ik heb geen vaste plek op aarde, geen plan morgen, een applaus is misschien wel fijn. Zou ook ik genoeg waard zijn?
Reactie plaatsen
Reacties