Urban legend spreekt over de Dodo, als de domste vogel uit de geschiedenis. Simpelweg omdat deze zichzelf, tot aan het laatste exemplaar, heeft op laten eten door mensen. De dodo had geen natuurlijke vijanden voordat de kolonisten voet aan land zette op Mauritius. Deze plompe dikke plofkip, die klaarblijkelijk tot de duivensoort behoorde, was door de eeuwen heen zijn vermogen om te vliegen verloren. Gewoon omdat elk beest afzonderlijk besloot, dat dit niet meer nodig was. Daarom dacht evolutie: “Als jullie zo graag willen lopen, dan laten we dat vliegen toch gewoon achterwegen”. Maar echt lopen deden ze ook niet. Dus beperkte mobiliteit en een weggestorven instinkt voor gevaar, maakte dat deze vogel zich gewoon op zijn gemak liet uitsterven. Alsof je bloemen plukt, zo plukje je de Dodo van zijn nest af.
Dit is natuurlijk urban legend en onderzoek heeft allang uitgewezen dat ze niet zozeer zijn opgegeten. Blijkbaar smaakten ze verschrikkelijk. Het was de menselijke invloed in zijn geheel dat ervoor gezorgd heeft dat de Dodo uitstierf.
Toch is het overgrote deel van de mensen zich wijs van het broodje aap verhaal, zonder enig benul van hun volledig ongelijk. Hetzelfde als vierkante ogen krijgen als je te veel tv kijkt, blind worden als je op je stuitje valt en koffiedrinken uitdroogt… Zo menen we een hoop met overtuiging te weten… maar hebben we het helemaal mis.
Los van waarheid, wat bewezen is of niet, wat echt is en wat nep is, gaat het in dit verhaal over de beleving van waarheid. We vinden de Dodo dom, omdat we denken dat een belabberd, niet aanwezig inschattingsvermogen van leven en dood situaties, ertoe geleid heeft dat de Dodo zichzelf aanbood op een zilver dienblaadje. Bewijzen van spreken zou deze vlieggehandicapte duif zich nog hebben verwonderd om het glimmend keukengereedschap, wat pas aanzette tot een overlevingsinstinct toen het mes eenmaal op de keel ging.
Waar de Dodo niet bang was, zich onbewust maar onbevreesd kwetsbaar opstelde, een onbenullig naïef maar onvoorwaardelijk vertrouwen vestigde in de mens, zijn wij de zielige factor in dit verhaal. Wij leven namelijk ‘altijd’ met de angst voor dingen die er helemaal niet zijn. Dat is de omgedraaide wereld. In onze beleving stelt ons bestaan iets voor en zijn we bang dat ten alle tijden te verliezen. Sterker nog, terwijl we leven sterven er dingen in ons, vergeten we te leven en gaan uiteindelijk alsnog dood. Hoe kan het dat de Dodo een gelukkig en onbevangen leven leed, zelfs in aanwezigheid van vijanden en wij Homo Sapiens Digitalis elke dag leven met de angst dat alles om ons heen vijandig is? Van alle levensvormen op aarde, zou juist bij ons dit overleving systeem verwijdert moeten zijn uit ons DNA.
Ik benijd de Dodo, en heb medelijden met de mens.
Reactie plaatsen
Reacties