Terwijl ik zocht naar Corona poëzie van anderen, kwam ik een artikel tegen waarin staat, dat mensen juist in deze tijd troost vinden in het lezen van poëzie. Ik werd geïnspireerd toen ik las dat dichters het initiatief namen om buiten gedichten op te hangen of met stoepkrijt te schrijven. Direct na het lezen hiervan besloot ik, dat dit mijn manier zou zijn om bij te dragen aan deze ‘bijzondere’ tijd.

Creativiteit stroomt in onze familie. Ik deelde mijn idee met mijn moeder, Dominique van der Horst, waarna ook zij de pen oppakte en ijverig aan de slag ging. In slechts een aantal dagen hebben we een tiental gedichten weten uit te werken en zijn we de wereld in gegaan. Op verschillende plekken waar mensen normaal in grote getale samen komen, hebben we ze opgehangen.

Alle gedichten hebben één ding gemeen: “Een hart onder de riem steken”. In deze tijd is het makkelijk om te vallen en moeilijk om op te staan, overkomen emoties je en verzand je wellicht in slechte gewoontes, is het moeilijk om aandacht voor jezelf te hebben en om dingen een plek te geven, is geduld hebben met jezelf en anderen zacht gezegd een ‘challenge’. Voor veel mensen is de situatie uitzichtloos, schrijnend, pijnlijk en zelfs ondraagbaar. Voor al deze mensen… onze gedichten!