Op de poef plof je, zit je neer
Wiebel je zenuwachtig heen en weer
Je brandt je mond met woorden onbesproken
Vertel eens, wat er op hoog vuur staat te koken
Op de poef zat je, want je staat op
Abrupt en boos want er is iets loos
Je bek met zuur en schuim op je mond
Praat eens want dit is ongezond
De poef krijgt een trap, nog altijd niks gezegd
Zie ik dat je woedend bent, maar nog niks is uitgelegd
Sorry, Ik houd mij mond, misschien heb je dat wel nodig
Is spreken wellicht nu juist zo overbodig
De poef past de vorm van je gezicht
als het geschreeuw erin verstomt, dat het verlicht
Maar dan, als het vuur is uitgeraasd
Komen er tranen wat mij niet verbaast
De poef ow arme poef was hier de pineut
Bedank ik hem, want nu is het eruit
Zo blijkt maar weer, dat woorden niet immer spreken
Dat ‘vertel eens…’, niet altijd helpt, dat is gebleken
©
Voorgedragen tijdens de 4e editie van het Gedichtenlaantje Schrijfproject